براساس تحقيقات انجام شده در دانشگاه آكسفورد وقتي افراد مي‌خندند درد كمتري حس مي‌كنند. اين
احتمال وجود دارد كه يك ماده شيميايي كه بر اثر اين خنده در بدن ترشح ميشود مانند يك مسكن طبيعي عمل مي‌كند.
احتمال وجود دارد كه يك ماده شيميايي كه بر اثر اين خنده در بدن ترشح ميشود مانند يك مسكن طبيعي عمل مي‌كند.
همچنين براساس اين تحقيق، تصور ميشود انسان‌هاي اوليه بر خلاف ديگر جانوران، از ته دل مي خنديدند. اين مسئله سبب شد اجداد ما بتوانند در گروههاي قبيله اي بزرگتري زندگي كنند در حاليكه گونه‌هاي جانوري ديگر قادر به تشكيل چنين اجتماعات بزرگي نبوده‌اند.
در اين تحقيق كه در مجموعه مقالات انجمن سلطنتي بريتانيا بي منتشر شده است، براي نخستين بار آستانه درد داوطلبان مورد آزمايش قرار گرفته است.
افراد اين تحقيق به دو گروه تقسيم شدند، براي يك گروه به مدت ۱۵ دقيقه فيلم كمدي نمايش داده شد در عين حال براي گروه ديگر برنامه خسته‌كننده اي نظير برنامه‌هاي گلف به نمايش گذاشته شد.
اين تحقيق نشان داد افرادي كه تجربه خنده از ته دل داشتند ۱۰ درصد بيش از بقيه قادر به مقاومت در مقابل درد بودند.
همچنين محققان دريافتند كه آن گروهي كه ۱۵ دقيقه يك برنامه خسته كننده را ديده بودند، قدرت تحمل دردشان كمتر شده بود.
موقعيت كمدي
نوع خنده نيز بسيار اهميت دارد. خنده زير لب و آرام اثر فيزيولوژيكي ندارد و تنها خنده "قاه قاه" است كه مي‌تواند اين تاثير را داشته باشد.
پرفسور رابين دانبار از دانشگاه آكسفورد كه مسئول اين تحقيق است معتقد است خنده‌هاي غير قابل كنترل يك ماده شيميايي موسوم به اندورفين را در بدن آزاد مي كند كه موجب شادي و سرخوشي و كاهش درد ميشود.
او به بي بي سي گفت كه اين خنده‌ها باعث تخليه ريه‌ها ميشود و وقتي مي‌گوئيم از خنده دلم درد گرفت، اين همان دردي است كه توليد اندورفين مي‌كند.
كاوش در مايع نخاعي
اين تحقيق امكان سنجش مستقيم مقدار اندورفين را ندارد، به اين دليل كه بايد سوزن بلندي به داخل نخاع افراد مورد تحقيق در حين خنده وارد مي‌شد كه اين امر موجب مي‌شد خنده از صورت افراد برود و نتيجه تحقيق را نيز تحت تاثير قرار مي‌داد.
در عوض محققان آستانه درد هر كدام از افراد اين تحقيق را به شيوه ديگري اندازه گيري كردند. به طور نمونه، يك بسته يخ را بر آرنج‌هاي اين افراد قرار مي‌دادند و منتظر مي شدند تا ببينند كه فرد تا كي مي تواند سردي اين يخ ها را تحمل كند.
با افزايش آستانه تحمل درد، مقدار بيشتري اندورفين توليد ميشود.
هدف پروفسور دانبار از اين تحقيق ايجاد يك روش درماني جديد نبوده است، اما اين تحقيق كشف كرد كه خنده در استقرار جوامع انساني در دو ميليون سال پيش چه نقشي داشته است.
تمام گونه‌هاي جانوري توانايي خنديدن دارند اما تنها انسان است كه با خنده از ته دل اندورفين در بدنش آزاد ميشود.
نظريه پرفسور دانبار اين است كه ترشح اندورفين ها علاوه بر تسكين درد، مردم را به اجتماعي شدن سوق مي دهد .
اين نظريه سناريويي را خلق مي كند كه احتمالا اولين دلقك‌ها در زماني كه اجداد ما به شكل دسته جمعي دور آتش ميخنديدند شكل گرفتند.