این حقایق توسط «کریگ نلسون» در زمان تحقیقات در کتاب جدیدش «مرد موشکی» از آرشیو ناسا خارج شد.
موشک ساترن 5 آپولو 11 ، به اندازه پرتاب 100 گلوله ضد نفر تا فاصله 4800 متری، انرژی داشت. ناسا که احتمال انفجار موشک، هنگام پرتاب را برطرف نکرده بود، تماشاگران این رویداد را در فاصله 5600 متری محل قرار داد.
قدرت پردازش کامپیوترهای آپولو 11 از یک موبایل معمولی، کمتر بود.
آب آشامیدنی، محصول فرعی پیل سوختی آپولو بود، اما فیلتر گاز هیدروژن آپولو 11 از کار افتاد که باعث شد تمام آشامیدنی ها، حبابی شوند. در ضمن برای ادرار و مدفوع در جاذبه صفر هیچ پیشبینی ای نشده بود. این موضوع آنقدر مشکل آفرین شده بودکه حداقل یکی از فضانوردان، تمام دوره ماموریت خود را از داروهای ضد اسهال استفاده کرد.
وقتی آپولو 11 در مدار قرار گرفت و از موشک جدا شد، فشار کابین با فضای بیرون تنظیم نشده بود. این اتفاق مشابه بازکردن ناگهانی در نوشابه بود. مدول، 7 کیلومتر آن طرف تر از جای مقرر شده، فرود آمد.
خلبان نیل آرمسترانگ تقریبا تمام سوخت خود را هنگام فرود آوردن ایگل مصرف کرد. بسیاری از ماموران کنترل پرواز فکر کردند که او سقوط خواهد کرد. آزمایش های میلتون سیلویهرا، مهندس آپولو، نشان داد که اتمام سوخت ایگل هنگام فرود روی ماه، می توانست باعث پرتاب شدن مجدد مدول به فضا شود.
«قدم کوچک انسان روی ماه» در واقع چندان کوچک نبود. نیل آرمسترانگ، آ نقدر آرام سفینه را روی ماه نشاند که دستگاه های جذب فشار، کار نکرد و مجبور شد یک متر از روی نردبان ایگل روی سطح ماه بپرد.
وقتی باز آلدرین روی سطح ماه به آرمسترانگ پیوست، باید مطمئن می شد که در مدول ایگل بسته نشود چون هیچ دستگیره بیرونی ای وجود نداشت.
سخت ترین کار روی ماه چه بود؟ کاشتن پرچم. تحقیقات ناسا نشان می داد که خاک سطح ماه نرم بود، اما آرمسترانگ و آلدرین فهمیدند که یک لایه نازک از خاک روی صخره سفت است. این دو به نحوی میله پرچم را در زمین قرار دادند تا به صورت تصادفی بیرون نیاید و برای پخش تلویزیونی آن کافی باشد.
پرچم توسط Sears ساخته شده بود اما ناسا به این موضوع اذعان نکرد، چون نمی خواست «خرا بکاری دیگری بالا بیاورد».
لایه داخلی لباسهای فضایی که فشار بدن فضانوردان را ثابت نگاه می داشت و همچنین یکی از قسمتهای رایانه فضاپیما دست ساز بوده و نام تیم "پیرزنهای کوچک" به عنوان تولید کنندگان این تجهیزات به ثبت رسیده است.