فکر می کنید این تصاویر، نقاشی هستند؟ درست فکر می کنید، اما نه کاملا! خیلی خلاصه باید بگویم که این مدل ها زنده هستند و چیزی که از روی آنها کشیده می شود، دقیقا روی آنها کشیده می شود!
متوجه منظورم نشدید؟ خوب به تصاویر دقت کنید. هیچ بوم نقاشی در کار نیست. بوم، همان پوست، بدن و لباس آدم ها است. اینجا جایی است که سوژه و تابلو یکی شده اند.
این نقاشی های اعجاب آمیز روی انسان ها، اشیا و طبیعت بی جان، اثر «آلکسا مید»، نقاش ۲۳ ساله متولد واشنگتن است.
این هنرمند یک تکنیک نقاشی «ساختگی» را ابداع کرده که از لحاظ ادراکی، می تواند فضای سه بعدی را روی یک سطح دو بعدی پیاده کند. کار او ترکیبی از اینستالیشن، نقاشی، پرفورمنس، عکاسی و ویدئو آرت است.
به جای نقاشی کردن یک تصویر بازنموده روی بوم، «مید» تصاویر بازنموده اش را مستقیما روی سوژه های سه بعدی اش نقاشی می کند. سوژه و ارائه آن در کارهای این هنرمند، یکی می شوند. اصولا هنر او زندگی را بر روی زندگی کپی می کند.
رویکرد «مید» به نقاشی چهره، درک ما از بدن و هویت را به چالش می کشد. او مدل هایش را با نقابی از نقاشی می پوشاند، در واقع، در عین حال که بدن را مخفی می کند، همزمان آن را به نمایش هم می گذارد و روایت خام مصممی از فرد را خلق می کند.
پوست دوم نقاشی شده، به لحاظ ادراکی بدن را در یک کاریکاتور دو بعدی حل می کند. سوژه ها در حینی که به بازخوانی خود تبدیل می شود، به موضوعات هنری بدل می گردند. در مقابل، هویت مدل ها توسط پوست جدیدشان تغییر می یابد که مفهوم مورد نظر «مید» را برای مخاطب، تجسم می بخشد.
پروژه «مید» بین هستی و بقا در تناوب است. نقاشی های جسمانی او تنها برای چند ساعت باقی می مانند و بعد، وقتی مدل، پوست مجازی خود را برمی دارد، پاک می شوند. آنچه باقی می ماند، یک اثر پرفورمنس است، یک عکس دو بعدی که از یک صحنه سه بعدی ثبت شده است. ارائه عکاسانه اثر، تناقضی را بین همواری عکس های فیزیکی و قابلیت لمس اینستالیشن های نقاشی یکی از آثار این هنرمندشده ای را ایجاد می کند که از آنها به تصویر کشیده شده است. این مسئله مرزهای بین آنچه به تصویر کشیده شده و خود توصیف را محو می کند.
